فرش‌های گره‌دار مازوویی پروس شرقی قوی‌ترین تأثیر شرقی را نشان می‌دهند، اگرچه در عین حال عمیقاً در سنت‌های دهقانی ریشه دارند.
با این حال، بسیاری از منسوجات دیگر از جمله فرش دستباف ابریشم تبریز که تحت تأثیر نفوذ اروپای غربی قرار نگرفته بودند، از جنوب شرقی لهستان، اوکراین و جنوب روسیه آمده بودند.
برخی با نقوش نساجی باستانی (مانند راه راه های ساده) و هارمونی رنگی قوی مشخص می شوند، برخی دیگر با طرح های هندسی شبیه طرح های مشرق زمین. گلیم یا فرش ملیله بافته شده در آن مناطق مانند بالکان رایج است.
در رومانی، ترویج دولت و علاقه هنرمندان معاصر به اصطلاح عامیانه، تولید مدرن را در قرن بیستم تحریک کرد.فرش‌سازی در هنر عامیانه اروپا چنان گسترده است که احتمالاً حتی بدون محرک‌های مشرق زمین نیز توسعه می‌یابد.
متنوع ترین تکنیک ها در این محصولات سنتی نشان داده شده است که طرح های آنها برای نسل ها بدون تغییر باقی مانده است. این کار شامل پوشش‌های کف، روکش سینه و روتختی، و پارچه‌هایی است که اکثراً اندازه‌های متوسط دارند (یا به صورت تکه تکه شده) و بسیاری از آنها در مجموعه‌ها ساخته شده‌اند. طرح رنگ بسیار محدود است، زیرا حتی مواد اولیه آن خانگی بود.
فرش های ماشینی در اواخر قرن نوزدهم به سرعت محصولات خانگی را فرا گرفت، اما در قرن بیستم احیا و نوسازی آگاهانه دنبال شد.فرش‌ها توسط استعمارگران به روش‌های مختلفی ساخته می‌شد: بافندگی. قلاب بافی بافتن نوارهای مواد و سپس دوختن بافتنی ها به صورت بلوک یا مارپیچ. و گلدوزی روی پایه درشت بافت.
قلاب زدن (کشیدن نوارهای مواد از طریق یک پایه بافته شده) از اواخر قرن 18 شروع شد و بسیار محبوب شد. نمونه های اولیه طرح های گل، هندسی یا حیوانی دارند و بسیار رنگارنگ هستند.
هیچ فرش گره‌داری توسط مهاجران اولیه ساخته نشد. با این حال، در سال 1884، کارخانه‌ای که در میلواکی تأسیس شد (و بعداً به شهر نیویورک نقل مکان کرد) شروع به بافتن فرش‌هایی با طرح‌های سنتی اروپایی کرد.
در طول دهه 1890، شعبه ای از کارخانه فرش سلطنتی انگلیسی Wilton Axminsters را در الیزابت پورت، نیوجرسی ساخت. و چند فرش مسطح و زیبا با طرح‌های باروک و نئوکلاسیک فرانسوی در اواخر قرن حاضر توسط یک کارخانه ملیله‌سازی در پل ویلیامز، نیویورک تولید شد. پس از این، ماشین بافی که در اواخر دهه 1700 در ایالات متحده آغاز شد، به تدریج جابجا شد.
